De koffer wacht ongeduldig op hem in de gang. Met hulp van de ruitjes naast de deur toveren vlassige zonnestralen kleur op het zwarte leer. Hij zet de lege koffiekop op het aanrecht. Vandaag is de hoofdrol voor hem, voor hen beide. Dat weet zijn vrouw ook. Hij proeft het in haar kus.

Toen Antonín Dvořák zijn allereerste levenslucht naar binnen zoog in het dorpje met een naam zoals ze die alleen in Tsjechoslowakije verzinnen, zinderde de nazomer van 1841 nog in symfonische omvang. De oudste uit een reeks slagerszonen en -dochters had muzikaal vlees op zijn botten. Vroeg in zijn carrière maakte hij een schone deerne en haar zuster wegwijs op de witte en zwarte toetsen. Jaren later trouwde hij de zus van de schoonheid die alleen interesse bleek te hebben in zijn kennis.

In een uurtje of twee tuffen de touringcars van Arnhem naar Leiden. Hij heeft praatjes met zijn maatje, zijn bühnebuurman die de alttrombone schuift. Zijn noten zijn exact dezelfde, maar vandaag is het voetlicht voor hem. Met diepe, lage tonen die iedereen zal onthouden.

Antonín beheerste niet alleen viool, piano en orgel. Met zijn vrouw componeerde hij een schare nazaten en uit zijn brein werd een serie symfonieën geboren. ‘Uit De Nieuwe Wereld’ was aanvankelijk zijn vijfde, maar na wat vondsten in lades besloot hij dat het zijn negende was. Het werd vooral zijn bekendste meesterwerk.

Achterste rij, vanuit de zaal gezien de stoel op de rechter hoek. Niet de plaats die je in de schijnwerpers verwacht, maar vanavond staat de lichtbundel heel even op hem gericht. Maestro Jules, die hem en zijn collega’s vanavond dirigeert, doceert het publiek namelijk over de negende van Dvořák.

De Tsjechische componist dirigeerde zijn stukken zelf. Dvořák maakte zich zorgen over zijn lange afwezigheid van huis en haard tijdens zijn tournee op de bok. Hij vermoedde namelijk dat de tubaist uit zijn symfonie-orkest niet alleen het conische koper bespeelde, maar ook stevig oefende met de instrumenten van zijn vrouw. In de negende, die bestaat uit vier delen, kreeg de speler uit het basregister daarom een bijzondere taak. Wachten. De man speelde aan het begin van het tweede deel welgeteld zeven noten die exact hetzelfde zijn als die van de alttrombone (en licht overbodig). Aan het eind van dat Largo blies hij diezelfde noten nog een keer. Die onbeduidende rol eiste zijn aanwezigheid op de tour.

De buik van de Stadsgehoorzaal is behoorlijk gevuld. Voor de pauze uitleg aan de toeschouwers, na de koffie de hele symfonie. En hij is de enige muzikant die de microfoon krijgt. Hij blaast nog een paar diepe noten, controleert de ventielen, wrijft met zijn mouw een stofje van het koper. Dan zet hij de tuba voor zich in de standaard en zakt naar achter, armen gekruist, benen over elkaar.

Ik post hier elke vrijdag een blog over iets dat me opvalt of wat ik meemaak.
Ik zoek ook werk als copywriter, redacteur of tekstschrijver. Dat mag gedeeld worden.