Volstrekt inwisselbaar, als een plant die geen naam mag hebben. Je krijgt een tijdelijk plekje om te groeien, zodat ze de vruchten van je kunnen plukken. Maar als de markt krimpt of de oogst kan niet meer verkocht worden, dan ga je eruit. Met wortel en al. Dan dumpen ze je ergens in de berm waar je zelf maar moet zien dat je wortel schiet.
Zo voel ik me sinds ik afgelopen week om administratieve reden een nieuw uitzendcontract moest tekenen. Eentje voor een week, dat stilzwijgend met een week verlengd kan worden.

Elk bedrijf van respectabel formaat heeft ze: kernwaarden. ‘Kwaliteit’ is er daarvan een met hoofdletters. Om die op het hoogst mogelijke niveau te krijgen, moet dat in het DNA van de onderneming zitten. Zodat de mensen erover praten bij de koffie-automaat, op kantoor en in de fietsenstalling. Dat vraagt om commitment, om toewijding.

Maar kan iemand mij eens uitleggen hoe kwaliteit rijmt met het flexwerkmechanisme? Hoeveel commitment kun je vragen, eisen, van de inwisselbare, zodat het DNA ook aan hem doorgegeven wordt? Of is het eigenlijk niet vreemd, eerder hartstikke logisch, dat hij op momenten andere prioriteiten stelt?

Ik heb een doel (dat lees je in die lila-kleurige zinnen die ik onder elke blog schrijf). Maar de tijd zit me op de hielen. Vannacht schrok ik koudzwetend wakker uit een droom. De wind woelde door mijn dorre bladeren. Mijn zicht was wazig, geraas van auto’s langs me heen. Ik voelde mijn wortels bijna niet meer.

Ik post hier elke vrijdag een blog over iets dat me opvalt of wat ik meemaak.
Ik zoek ook werk als copywriter, redacteur of tekstschrijver. Dat mag gedeeld worden.