Ik heb een dikke dyno gemaakt en daar ben ik supertrots op. Het moet ook statisch kunnen, maar daarvoor mis ik mobiliteit. Daarom train ik dat met oefeningen uit een boek. En dat kost de nodige discipline. Voor wie doe ik het eigenlijk? Die vraag is op het moment populair in reclameblokken. Ik doe het voor mezelf, om steeds een stukje beter te worden. Alhoewel een dyno er spectaculairder uitziet dan dat statische gedoe.

Ik heb geen Dinobesitas Rex van papier mâché gemaakt. Een dyno is een klimterm die is afgeleid van ‘dynamisch’. Je maakt een pas in de wand waarbij je met je handen en je voeten loskomt voordat je de volgende greep vastpakt. Bij de route die ik op die manier uitklom, kun je ook met weinig dynamiek de eindgreep bereiken. Dan is het handig als je gewrichten flexibel zijn, ofwel dat je lichaam mobiel is.

Moet je als veertigplusser nog je lenigheid willen trainen om beter te kunnen klimmen? Moet je op je drie-en-vijftigste nog Chinees willen leren spreken? Moet je na twintig jaar werken in dezelfde sector nog een carrièreswitch willen maken?
Je moet niks. Maar als je dat wilt, als je het niet voor de buitenwereld doet maar voor jezelf, dan moet je het zeker proberen. Onderuitgezakt op de bank naar allerlei social media gluren of een beetje TV kijken, kan altijd nog.

Willen kost discipline. Moet je af en toe effe doorbijten. Gewoon gaan, ook al regent het. Nee zeggen, omdat je huiswerk moet maken. Of steeds weer oefenen. Er gloort een doel aan de horizon dat de moeite meer dan waard is. En onderweg beleef je die kleine hoogtepunten waar je trots op kunt zijn.

Wat wil jij nog voor elkaar krijgen? Ik scherp regelmatig mijn pen met die toffe nieuwe baan in gedachte. En ik doe mijn oefeningen, en wurm me dan voor de twintigste keer in dezelfde klimroute. Want ik zal hem uitklimmen! Over mobiliteit gesproken, check deze eens!

Ik post hier elke vrijdag een blog over iets dat me opvalt of wat ik meemaak.
Ik zoek ook werk als copywriter, redacteur of tekstschrijver. Dat mag gedeeld worden.