‘Ping’. Het geluid van een nieuw bericht in een groepsapp. Een handig medium om een aantal mensen tegelijk iets te laten weten. Je kent dat wel: groepsappje met vrienden, eentje met lui van je sportteam, eentje met familieleden, eentje met collega’s (die bestaan ook volgens mij). Meestal is het zinnige info over een op handen zijnde activiteit, maar soms ook een algemene vraag of gewoon een berg onzin waar iedereen wel wat op te melden heeft. Ik heb net mijn jas aangetrokken om weer naar huis te gaan. De ping dus. Het is treurig nieuws.

Dat het gevecht verloren was, daar waren alle mensen in de groepsapp van op de hoogte. Ik heb hem pas nog gevraagd hoeveel tijd ze nog had, toen we met tweeën een biertje dronken. Hij wist het niet. De doktoren maken liever geen tijdsprognoses. Maar het was op, het leven begon ondraaglijk te worden. Het was haar wens om aan haar laatste reis te beginnen. De harde woorden na de ‘ping’.

…

Ik dicht mezelf een creatief brein toe. Liefst reageer ik origineel op een bericht of met een onverwachte knik. Maar nu … Een onzichtbare hand knijpt mijn keel dicht en wringt een traan naar mijn ooghoek. Ik weet niet wat te zeggen. Mijn woordenstroom is pijnlijk drooggevallen. Uiteindelijk type ik woorden, het beste dat ik op dat moment kan verzinnen, voor mijn gevoel holle kreten die goed bedoeld zijn. Gemeend ook. Ik denk aan mijn ouders. Ik wil er niet aan denken.

Het is lang geleden dat ik haar voor het laatst gezien heb. Op zijn bruiloft, denk ik. Die vrolijke vrouw die zo nu en dan overal bovenuit tetterde. Een herinnering. Ze is aan haar laatste reis begonnen.
Rust zacht.