Op de zeven en een halfde verdieping, in een ruimte met een lambrisering, staat een archiefkast. Iedereen die er werkt, loopt met gebogen hoofd. Het is immers een halve verdieping. En in principe stopt de lift niet automatisch op die etage. De noodstop en een koevoet zijn dus essentieel. Wat er nog meer bijzonder is aan die plek? Achter de archiefkast zit een paneel los. Het verbergt een tunnel die uitkomt in een hoofd. Je kunt even meekijken met de eigenaar, ervaren wat hij beleeft. Daarna word je eruitgegooid.

Een aantal weken geleden was ik bij de boekpresentatie van Suzanne Wouda’s nieuwste boek ‘Sabel’. Er schuilt nog een beetje kind in mij. Maar ik houd niet van oorlog. Haar boek is in de eerste plaats bedoeld voor kinderen vanaf een jaar of tien, maar ook als je (veel) ouder bent is het uitstekend leesvoer. Het gaat over een Joods jongetje en zijn rode kat Sabel tijdens WO II. Ik kocht haar boek, vroeg Suzanne om het te signeren en gaf het cadeau aan mijn neefjes.

Op onregelmatige tijden schrijf ik samen met Suzanne. We spreken dan ’s ochtends af in een werkcafé in het centrum van Eindhoven. Zij wijdt zich aan haar schrijfwerk; ik stort me op een blog, een praktijkkans of een motivatiebrief. Tussendoor lachen we en praten we over (schrijvers)zaken waar we middenin zitten of die we meemaakten. Ik wist al een en ander over Sabel voordat het boek geboren werd.

Suzanne post een bericht op Facebook over een recensie van ‘Sabel’ in het NRC. Yo, denk ik, in het NRC! Ze oogst, en verdient, landelijke bekendheid. Effe lezen. Het gevoel dat ik krijg van de teksten van voetbalcommentatoren, datzelfde gevoel bekruipt me als ik de mening van Thomas de Veen lees. Een paar keer flitst ook de scene uit de film ‘Being John Malkovich, die ik hier boven in de eerste alinea beschrijf, door mijn hoofd.

Waarom schrijven of praten recensenten en voetbalcommentatoren alsof ze in iemands hoofd kunnen kruipen? Volgens Thomas is de ambitie van Wouda allereerst literair, en niet sentimenteel. In zijn eindoordeel schrijft hij: ‘… – in een fictief verhaal dat de extreme verschrikkingen van de Holocaust wil uitleggen …’ Ik moet het haar toch eens vragen als Suzanne en ik weer naast elkaar ieder achter onze laptop zitten. Want Thomas weet het gewoon. Ik krabbel alvast achter in mijn notitieboekje: Wat is je ambitie met dit boek? Wat wil je eigenlijk met dit verhaal vertellen? En in een extreme situatie als een oorlog, hoe werkt dan de fantasie van een kind en hoeveel hoop koestert het?

En ik ga op ontdekkingstocht in het werkcafé. Misschien zit er ergens een tunnel verborgen achter de lambrisering.

Lees hier de recensie van Thomas de Veen. En check ook deze: Being John Malkovich

Ik post hier elke vrijdag een blog over iets dat me opvalt of wat ik meemaak.
Ik zoek ook werk als copywriter, redacteur of tekstschrijver. Dat mag gedeeld worden.