Het interesseert ons geen reet, toch?

De kartonnen doos op schoot ademt dampende pizza. Een slice, een flinke slok bier. “Allons, enfants de la Patrie-hieje”, schalt het uit duizenden kelen. De camera brengt de strakke koppies close up in beeld. Sommige zingen mee. Halverwege de volgende pizzapunt is de tekst onbegrijpelijk Slavisch. Handen op de harten. Het vuur van de WK-finale wakkert in de ogen. Perišić schiet bijna raak. In de opwinding wordt de bijna lege doos van de snelle maaltijd ternauwernood gered van een smak op de grond. Een stuk korst gaat wel overboord. De punt van een schoen tikt het onder de verwarming. “Nog een biertje?” Een gretige knik. Ondertussen trapt de rechter voet het lege blikje plat. Met een subtiel hakje verdwijnt het rammelend onder de bank. Penalty! Een welgemikte streep. De dubbelgevouwen pizzaverpakking verdwijnt in de hoek. Links naast de kast.

Dik twee weken geleden kopt een dagblad online: Kabinet wil plastic-deal. Staatssecretaris Van Veldhoven wil een pact sluiten met fabrikanten van rietjes, plastic bestek en plastic borden. Dat akkoord moet de enorme hoeveelheid zwerfafval op het land en in de zee doen slinken. Het idee is goed, alhoewel die afvalberg uit veel meer bestaat dan de genoemde categorieën. Maar verminder je met zo’n afspraak de grote hoeveelheid zwervend afval aanzienlijk? Of ligt het grootste gedeelte van het probleem ergens anders? Dat de rotzooi en de gevolgen daarvan ons eigenlijk geen reet interesseert?

Iedereen kiest wel eens voor een snelle hap. Ook thuis, voor de tv. Maar ik geloof niet dat iemand de lege verpakking achteloos naast de kast gooit of onder de bank schopt. Lekker zootje wordt het dan in huis. Maar buiten kent onze beschaving blijkbaar andere regels. Denk aan een plein in de buurt van een fastfoodrestaurant na een zonnige zaterdag. De omgeving van een station of een supermarkt. Eigenlijk hoef je alleen maar je ogen de kost te geven als je in de stad vanuit een willekeurige wijk naar het centrum fietst. Schijnbaar kost het nogal wat moeite om naar een prullenbak te lopen.

Prullenbakken. Heikel punt. Al die snacks en versnaperingen die je onderweg koopt, zijn verpakt. In plastic zakjes. In van die schuimbakjes van geëxpandeerd polystyreen. in karton. Foliewikkels. En die prullenbakken zitten altijd vol! Yep. Laten we zeggen dat de gemiddelde gemeente ze niet regelmatig genoeg leegt. Daar sta je dan met je afval. Dan vragen ze er toch om? Of ben je er zelf verantwoordelijk voor waar je afval terecht komt?

Die afvalemmer bij jou thuis, past daar nog iets in?