Een rode plastic vork, twee blikjes Red Bull, een vouwkrat en een kapotte paraplu.

Ik ben op weg naar de stad, een hand in mijn zak, in de andere een appel. De winter bijt in mijn oren. Een kille wind blaast mijn gedachten naar een andere dimensie.

“Lukt het met werk zoeken?” Onder haar vragende blik laat ze het tollende theezakje uitdruppelen. Dan slingert ze het achter de tv. Ik overdenk mijn antwoord. “Nog een biertje?”, vraagt haar man. Als hij terugkomt uit de keuken gooi ik mijn lege flesje over mijn schouder achter de bank. Hij zet mijn bier op tafel, schudt chips in een bak en propt de lege zak tussen de kussens van de bank.

Ik keer terug in het ijzige heden door de holle sprongen van een colablikje na een ontmoeting met mijn voet. Het tuimelt onder de troosteloze struiken. Ik kijk dwars door hun sombere geraamtes naar de geheimen die ze niet meer kunnen verbergen met hun naaktheid.

Een ballonstokje, peuken, een pakje papieren zakdoekjes en een buskaartje, snoepwikkels en een koffiebekertje. Raar. Doe je dat thuis ook? Interesseert het je geen moer of de eigen omgeving er een beetje fatsoenlijk bijligt? Ik veeg met de rug van mijn hand langs mijn mond. De andere zwaait al naar achter. En dan bedenk ik me. Verdomme. Ik loop verder. Op het eind van de straat staat een afvalbak.

Ik post hier elke vrijdag een blog over iets dat me opvalt of wat ik meemaak.
Ik zoek ook werk als copywriter, redacteur of tekstschrijver. Dat mag gedeeld worden.