Vandaag gaat hij dood

Het was aandoenlijk om te zien. Hij deed zo zijn best, maar het kwam er gewoon niet uit. Of het pijn deed? Wie zal het zeggen. Fijn kan het niet zijn als je niet kunt poepen. Maagproblemen. Dat moest het zijn, dachten we. Dat verklaarde dan ook dat ie wel eens gras at en zijn […]

Lees verder →

Ik voel een afstand

“Nee, dat is geen probleem”, zei ze. “Maar als het een uur of meer is, haken mensen al snel af. Dat weten we uit ervaring.” Ik begrijp het wel. Collega’s hebben me al vaak genoeg raar aangekeken. Daarom vroeg ik er ook bewust naar. Dan blijkt dat reistijd geen issue is bij een sollicitatie. Maar […]

Lees verder →

Wanneer zou jij?

Ze snijden een gat in je. Halen het onderdeel eruit dat je kunt missen. Herstellen, en weer verder. Tegelijkertijd geef je de ontvanger een nieuwe toekomst. De superkort-door-de-bocht-versie van een gecompliceerd medisch proces. Want het kan dus in sommige gevallen. Donatie bij leven. Die wetenschap, gemixt met de gedachte aan dat vermoeide gezichtje met die […]

Lees verder →

Het interesseert ons geen reet, toch?

De kartonnen doos op schoot ademt dampende pizza. Een slice, een flinke slok bier. “Allons, enfants de la Patrie-hieje”, schalt het uit duizenden kelen. De camera brengt de strakke koppies close up in beeld. Sommige zingen mee. Halverwege de volgende pizzapunt is de tekst onbegrijpelijk Slavisch. Handen op de harten. Het vuur van de WK-finale […]

Lees verder →

Ode aan een boer

Ik dender door het landschap. Zoals bijna elke dag rond deze tijd. Mijn elleboog steunt op een kunststof rand. Die zit zo ver onder het raam dat het vast geen vensterbank mag heten. Met mijn hoofd op mijn hand zie ik alles dat net nog voor ons lag, snel achter ons verdwijnen. Ontelbare schakeringen groen. […]

Lees verder →

Recht in je kruis

Werk. Het is alweer druk bij de koffieautomaat. Je sluit achteraan. Voor je staat een grijze trui met een roze overhemdboordje erbovenuit. Je kent hem van zien, collega van een andere afdeling. Die kan wel effe pas op de plaats maken. Een lichte vorm kantoorintimidatie kan geen kwaad, toch? Gewoon, beetje kattekwaad. Voor hij in […]

Lees verder →

Ik voel me een beetje ongemakkelijk

Ik draai het muntje om en om. Tussen duim, wijs- en middelvinger. Als een geoefend pokeraar. “There’s no blame, only shame”. Zo geeft Gavin Rossdale me nog een tik na. Ik voel me nogal ongemakkelijk. De 10 eurocent drukt aanwezig zijn ribbels in mijn vingers. Een rondje hardlopen door het park met als eindpunt de […]

Lees verder →

Onhoorbare woorden

Ergens hier ver vandaan, in een ziekenhuis. Omdat het daar moest zijn. Voor ons op tafel twee dampende bekers koffie. Voor me lag het boekje dat ze voor me had meegenomen. Ik las, stelde vragen, probeerde te begrijpen. Boven op de afdeling lag haar dochtertje te slapen in een bed vol beren. Ze had de […]

Lees verder →

Deze keer ben ik erbij

We stonden in de rij. Met z’n tweeën. En daar voelde je het al een beetje, de vonken, de siddering. Geroezemoes voor en achter je. Hooguit nog acht stappen en €5,- tot de deur. En toen stak er vooraan een hoofd boven de rij uit. “Ja, sorry mensen. We zijn vol.” Verdomme nog! We hadden […]

Lees verder →

Een bidon, een bidon, een bidonnetje

Nog tien kilometer. De pijn brandt. Hoog boven scheurt het wolkendek langzaam open. De warme adem van de zon in de gebruinde nekken. Zweet gutst. Kromme ruggen. De muur is nog niet in zicht. De benen bereiden zich onbewust voor op een paar honderd meter hel. En de eerzucht stuwt hen omhoog. Twee jaar eerder. […]

Lees verder →