“Dit is echt iets voor jou.” Een berichtje in die geest kreeg ik van een vriendin begin januari, aangevuld met een link. Save the Children, een onafhankelijke organisatie die opkomt voor de rechten van kinderen, had een schrijfwedstrijd uitgeschreven. Ze vroeg iedereen die het leuk vond om te schrijven een kort verhaal te pennen voor kinderen van twaalf jaar, van maximaal duizend woorden, met als onderwerp een rode reiskoffer.

Ik besloot die uitdaging aan te nemen. En met mij ruim driehonderd andere schrijvers. Door je verhaal te uploaden op de website van de kinderrechtenorganisatie en het te delen via social media kon je mensen vragen om het te beoordelen. Daarnaast zou een vakjury, met gerenommeerde namen als Wim Daniëls, René Appel en Gustaaf Peek, een zijn keuze maken. Inmiddels zijn de punten geteld en heeft de jury een selectie gemaakt. De tien verhalen met het hoogst aantal punten én tien verhalen die door de vakjury zijn gekozen, worden gebundeld in een boek. Uit die twintig verhalen wordt uiteindelijk een winnaar gekozen die een boek gaat schrijven voor kinderen in Afghanistan.

Mijn verhaal gaat over een Turkse jongen die zich een grote kerel wilde tonen voor zijn hardwerkende vader, over een rode koffer die tikt en over vooroordelen. Ik had er al een tijd niet meer aan gedacht tot ik een paar weken geleden een bizar nieuwsbericht las over een hal van Schiphol die was ontruimd. Een dronken man had een rode koffer van de bagageband getrokken en geroepen dat er een bom in zat. Gelukkig was dat loos alarm.

Vandaag werd mijn verhaal weer voor het voetlicht. Ik kreeg namelijk een mail van Save the Children. Daarin staat dat mijn verhaal bij de selectie van twintig hoort. Het is uitgekozen door de vakjury. Een finaleplaats! Ik ben er een beetje stil van. En trots.