Het was aandoenlijk om te zien. Hij deed zo zijn best, maar het kwam er gewoon niet uit. Of het pijn deed? Wie zal het zeggen. Fijn kan het niet zijn als je niet kunt poepen. Maagproblemen. Dat moest het zijn, dachten we. Dat verklaarde dan ook dat ie wel eens gras at en zijn gebruikelijke maaltijd liet staan. Maar het ligt allemaal veel gecompliceerder; vooral heftiger ook. Die onvermijdelijke beslissing is de enige waardige optie.

Wij hadden vroeger een konijn. Mollie; een albino, witte vacht en rode ogen. Ze resideerde in een hok buiten onder het afdak. Als kind dacht ik dat ze door de natuurwetten van koude en warme luchtstromen was geflambeerd tot een soort Flappie. Maar ik heb weleens gelezen dat stress deze haasachtigen fataal kan worden. Ik voel de paniek als ik denk aan die witte bol wol in een fikse onweersstorm.

De vogeltjes en vissen die volgden; ik zorgde wel mee, maar ik heb nooit echt een band met die beestjes gehad. De kwaliteit van het gezever van de Frank Snoeksen en Siert de Vossen van alle tijden verbleekt weliswaar bij het gezang van een magergetalenteerde parkiet. Toch stoorde ik me vooral aan die fladderaars als ik voetbal zat te kijken.

En toen werd ik begroet door twee nieuwsgierige kwispelaars aan de andere kant van de wereld. Een nieuwsgierige jongedame, af en toe een hittepetitje. En een gedistingeerde oudere heer. Ik heb ze tot nu toe in totaal maar twee weken in real time meegemaakt. Maar toch voel ik met deze twee een klik. De wandelingen bij het meer, de tocht naar Minnehaha Falls, de enthousiaste begroetingen als we weer thuiskwamen en de gesmoorde achtervolgingen op eekhoorns. Ik geniet er weer van als ik eraan denk.

Maar het is dus niet zijn maag. Twee tumoren vernielen zijn oude, statige lijf van binnenuit. In de afgelopen weken heeft Clyde zienderogen gewicht en energie verloren. Een paar keer is hij door zijn poten gezakt. De aftakeling vreet een weg door zijn waardigheid. Hij verdient meer dan dat.

Vandaag gaat hij dood. En dat raakt me dieper dan ik ooit kon vermoeden. Maar het is beter zo.

Thanks, Clyde. It was a pleasure to walk with you.