“Hier kan ik niet van genieten!” Het hellevuur spoot uit haar ogen. Even daarvoor hadden haar spikes het al moeten ontgelden. Gevangen door een lens die haar frustratie registreerde voor de rest van de wereld, smeet ze hardhandig haar schoenen tegen het blauwe kunststof van Rio. Dafne Schippers had zojuist Olympisch zilver gewonnen op de 200 meter.

“Ik voel me gewoon klote. Ik heb hier mijn hele leven aan gegeven. De afgelopen vijftien jaar heb ik hier dag en nacht voor geleefd. Dat is gewoon klaar, dat ga ik ook nooit meer doen.” Die zure woorden spuwde Henk Grol met een grafkop in de microfoon na zijn uitschakeling in het Olympisch judotoernooi. Hij had niet verloren van een of andere frikandel, maar van de nummer 1 van de wereld. Die gouden plak gaat hij niet meer toevoegen aan zijn indrukwekkende erelijst. Carrière mislukt.

Ik vind dat mooi, die ongenuanceerde frustraties van topatleten. Na jaren afzien, leven in een strak regime, hebben ze niet dat ene doel weten te bereiken waar het voor hen om draaide. Smijt je spullen tegen de vlakte, laat die tranen stromen, schreeuw het uit! Emotie geeft een extra lading aan teleurstelling en blijdschap, het maakt mensen rauw en echt. Afgelopen week las ik in een artikel dat topsporters niet mogen relativeren, omdat dat ten koste gaat van de focus en de prestatie. Dit soort reacties zijn onderdeel van dat pakket.
Ik weet zeker dat Dafne over een tijdje wel degelijk gaat genieten van die unieke zilveren plak. En als Henk met zijn vriendin en een paar goede vrienden geniet van het leven in een exotisch oord, zal hij vast wel terugkijken op een fantastische loopbaan als judoka.

Ik heb ook doelen die ik wil bereiken. En daar werk ik hard voor, ook al gaat dat niet altijd even soepel. Ik heb al menig teleurstelling moeten wegslikken, gegooid met spullen, geschreeuwd van machteloze woede. Maar af en toe probeer ik het leven een beetje te relativeren. Daarom wil ik graag een unieke topsportemotie lenen om mijn waardering te uiten voor iedereen die af en toe de moeite neemt om mijn schrijfsels te lezen. Neem de volgende twee zinnen in je op alsof ik ze tegen je zeg als de tweelingbroer van Churandy Martina, met zijn bekende intonatie en accent en een welgemeende brede glimlach.

Ik heb mijn best gedaan. En ik wil iedereen bedanken die de moeite heeft genomen om voor deze blog naar mijn website te gaan.