Ik wil het kort houden vandaag. Want regels zijn regels! En die zijn er nogal wat.

Zo schijnt er in Rotterdam een regel te zijn dat je hond niet mag blaffen. Daar kun je een boete voor krijgen van € 130,-. En als je trouwe huisvriend aan de gang blijft dan kan dat bedrag oplopen tot het zeventienvoudige. In mijn jeugd heb ik ooit begrepen dat een kip ‘tok’ zegt en dat een hond blaft, maar in de havenstad moeten die beestjes zich zelfs in hun natuurlijke gedrag schikken naar menselijke regels. Ik voorzie een nichemarkt voor waak-konijnen en goudvissen met een agressief uiterlijk.

Gelukkig vullen andere landen de lege pagina’s in hun wetboeken met regels waarbij je meteen denkt ‘die letters zijn nog eens goed besteed!’ In Engeland bijvoorbeeld, is het volgens de wet verboden om te overlijden in de Britse parlementsgebouwen. En in de Amerikaanse staat Ohio is het illegaal om vissen dronken te voeren. Dus …

Regels, ik vind het een goed idee dat ze er zijn. Anders zou na de chaos alleen het recht van de sterkste gelden. En die zou dan toch weer regels maken om zijn onderdanen eenvoudiger te kunnen onderdrukken. Maar regels werken het beste als ze op sommige momenten een beetje buigzaam zijn.
Daar denken ze bij de meeste overheidsinstellingen heel anders over.
Ik zoek werk als copywriter, redacteur, marketingmedewerker (ik kan het niet vaak genoeg zeggen; dat is mijn regel). Liefst wil ik elk geboden platform gebruiken om mijn schrijfkunst te etaleren. Maar ook daar zijn regels voor en die belemmeren mijn goede wil. Het is een hekwerk waarachter ik als een schattige labrador mijn creatieve, aangrijpende, interessante of misschien wel suffe verhalen de wereld in probeer te blaffen.

Kom je een dezer dagen langs een hek, beeld je dan in dat ik je tussen de spijlen door met mijn hondenogen aankijk voordat ik een serenade blaf, en aai me niet alleen, maar kijk ff of er een poort in het hek zit of een gat naar zinvolle vrijheid.