Ik lees een boek in de bus, van Brusselmans. Je weet wel, die gast met dezelfde haardracht als Neil van The Young Ones en een bril met eenzelfde montuur als die van Buddy Holly. Herman, de beste beffer van Vlaanderen. Althans, die titel heeft hij zichzelf ooit toebedeeld.

Bij de meest modale medemens ontlokken zijn boeken waarschijnlijk dezelfde dooddoener als wanneer zij de muziek horen van God Is An Astronaut of als ze een flinke portie haggis verorberen: je moet ervan houden. Ik houd ervan, van de overweldigende geluidsmassage van die band en van de literaire produkties van Brusselmans.

Zo’n boek is een bijzonder avontuur. Het lijkt impulsief geschreven, met onverwachte wendingen in bijna elke alinea. Het ping pongt van grappig naar cru naar absurd. Maar soms is het op het randje.

Als de bus mijn uitstaphalte bereikt, schud ik wakker uit absurdistisch Vlaanderen en stap ik weer in de waan van de werkelijkheid. Daar heb ik een gedicht over geschreven:

Mijn brein

Is ontspoord

Als een losgeslagen hogesnelheidstrein

Liggen elkaar gedachten al mijn door

Als je het niet erg vindt, stort ik me weer op Hermans wonderlijke woordenbrij. ‘Het mooie kotsende meisje’ is trouwens de titel van het boek.

Ik post hier elke vrijdag een blog over iets dat me opvalt of wat ik meemaak.
Ik zoek ook werk als copywriter, redacteur of tekstschrijver. Dat mag gedeeld worden.